Hoe je in één week zo kan veranderen…

De klimaattop is afgelopen, we zijn na een 15 uur durende treinrit terug thuisgeraakt, het leven kan terug voort… En toch is er iets veranderd. Hoe gek kan het zijn dat je van de ene op de andere dag van een wereldtop, waar mensen van de hele wereld bijeenkomen, terug in je boerendorp terecht komt en je je leven gewoon opnieuw opvat, alsof er niets gebeurt is. De alledaagse taken die uitgevoerd moeten worden gaan terug voort, we zijn als het ware weer gevangen in onze cyclus van abnormaliteit.

Een abnormaliteit die getypeerd word door routine. Je staat op, eet een kom ontbijtgranen, je doucht jezelf, je kleed je aan, je vertrekt en je ziet iedereen om je heen elke dag opnieuw op hetzelfde moment passeren. Het gekste hieraan is dat als er eens iemand niet op hetzelfde moment passeert een gevoel opkomt van oei, die zal toch niets voor hebben gehad zeker?

Maar goed, ik wijk af… Op dit moment heb ik het nog altijd moeilijk om mijn gedachten te ordenen. Tijdens de week hebben we een mix gehad van extreem moeilijke en ingewikkelde processen binnen het UNFCCC afwisselend met lezingen over het terugkeren naar de basis van het bestaan. Wanneer wij als mensheid de basiswaarden solidariteit, liefde en respect niet zouden hanteren zou er geen sprake zijn van ‘een klimaattop’. We weten allemaal dat we op deze basiswaarden gebouwd hebben, het probleem is dat men vergeet terug te kijken naar deze primaire waarden waardoor men uit het oog verliest waar het uiteindelijk allemaal om draait.

Maar goed, ik kwam binnen in mijn huis en ik wist dat er iets veranderd was. Naast het gevoel van complete uitputting keek ik plots anders naar de dingen. Ik zou vanaf dat moment er alles aan doen om te vechten voor mijn idealen. De idealen die schijnlijk verdwenen zijn uit onze maatschappij. Hoe kunnen wij hier in het rijke westen nu tevreden nemen met de toestroom van energie die leed veroorzaakt aan de andere kant van de wereld. Hoe kunnen wij nu nog in de H&M een lekker zittende broek kopen terwijl we het besef hebben dat er leed is verbonden aan die broek.

Op dit moment probeer ik uit te leggen aan mijn omgeving dat we onszelf niet een schuldgevoel moeten aanpraten. Deze schuld ligt op hoger niveau, dit is de schuld van het kapitalisme en de vrije markt zonder regulatie. We hebben naar mijn mening dus een systeemverandering nodig. Hoe die te bewerkstelligen leg ik in het midden, maar hoe de wereld er nu uitziet is onaanvaardbaar. Naar mijn mening worden de grootste veranderingen en transities nog altijd bevochten op de straat. Dit is immers ook de manier hoe wij al onze rechten verworven hebben. We moeten opkomen voor onszelf en voor het klimaat. Ik zie hierbij mijn morele plicht om mensen te sensibiliseren en samen druk te zetten op de politici en de beleidsmakers.

We kunnen onmogelijk tegen het klimaat opboksen, er zijn nu al honderd duizenden klimaatdoden die nota bene het minste hebben bijgedragen aan deze problematiek, van onrechtvaardigheid gesproken… We breken ons huis af, ons huis die meer dan 6 miljard mensen draagt, die ons al zoveel gegeven heeft. Het klinkt misschien wat zwaar maar ik durf bijna te zeggen dat de mensheid bezig is aan een collectieve zelfmoord.

Ik zou mij bijvoorbeeld al veel beter voelen moest ik een lamp kunnen aanzetten die van energie wordt voorzien door een windmolen in plaats van verbranding van kool die de aarde naar de vaantjes helpt.

Je zou verwachten dat mensen na de klimaattop het hoofd laten hangen en alle hoop laten varen, maar dat is niet zo. Ik heb de kracht gezien van activisten, de groep die de toekomst zal veranderen en waar ik met graagte lid van ben. Ik weet dat deze groep groeit, en dat we samen voor een transitie staan die misschien wel enkele decennia kan duren maar hij zal gebeuren. Een transitie die alles zal veranderen, niet alleen op ecologisch vlak maar ook op sociaal-economisch. We zijn er bijna klaar voor, ik voel het…

Jason